Puntjes op de i zijn voor ons altijd moeilijk geweest. We waren meestal al zo tevreden de boel in grote lijnen voor elkaar te hebben, dat we die laatste puntjes voor ons uitschoven. Langzaam raakten ze vervolgens op de achtergrond en na een tijdje zagen we ze zelf niet meer. Zonder puntjes ging het leven gewoon door. Totdat plotseling de puntjes op de ü een issue werden. Toen gingen we er bijna aan onderdoor.
Een halfjaar voor het puntjesdrama hadden we op miraculeuze wijze opeens een betaalbaar huurhuis gevonden in een rijtje in Uithoorn. Een wat drastische stap qua kleine 'pied-à-terre' in het moederland, maar persoonlijke omstandigheden en potentieel hadden ons tot deze uitweg genoopt.
Zo hals-over-kop als we elf lentes geleden met drie kleine kinderen ons vervallen Franse pand introkken, zo onverhoeds gooide we de boel deze herfst opeens weer overhoop. Met een bijna volwassen jongste en met achterlating van de twee oudsten, die zich in hun eigen Franse voorkeursdepartementen hadden genesteld, trokken we weer naar het noorden. Man liet het mokkend gebeuren en we bezwoeren elkaar dat het tijdelijk zou zijn. Hijzelf bleef officieel woon- en werkzaam in Frankrijk.
Aan het begin van onze eerste zomer terug in Nederland, we hadden een heuse Hollandse winter met schaatspret, boerenkool en snert achter de rug, zat echtgenoot niets vermoedend alleen in zijn veel te grote Franse woonhuis, toen er werd aangeklopt. Een Duitssprekende kale meneer van middelbare leeftijd stond voor de deur. Hij zocht een architect. Aan de keukentafel onder het genot van een kopje koffie legde hij uit dat hij opzoek was naar een kleine 'pied-à-terre' in de omgeving. Een soort 'Tiny House'. Een architect leek hem daarbij nuttiger dan een makelaar. Deze middelbare oosterbuur was een nieuw leven begonnen met zijn Maleisische vriendin na een zeer stressvolle baan in zijn thuisland. Met een camper trokken ze door onze prachtige regio, fietsten samen vele kilometers en aten heel gezond.
Dat ons pand te koop stond wist de herborene niet en met haar 350 loodzware vierkante meters voldeed ze ook op weinig vlakken aan een 'Tiny House', toch gaf echtgenoot voor de zekerheid een rondleiding. Toen ging het snel. De onvermoede bezoeker had een onrustige nacht in zijn camperbedje, kwam voor een tweede bezichtiging, wist zichzelf te overtuigen van het nut van heel veel overtollig vloeroppervlak en bood de vraagprijs. Een week later konden ze al terecht bij de notaris om het 'compromis de vente' (voorlopig koopcontract) te tekenen. Toen toverde deze impulsieve koper opeens een ex-vrouw uit zijn hoed.
Een ex-vrouw die om praktische redenen nooit officieel ex was geworden. Zij was wat minder impulsief van aard, wilde van de hoed en de rand weten en haar naam was MÜLLER, mét puntjes.
De notaris bleek, tot onze verbijstering, een diepgewortelde pesthekel aan Duitsers te hebben en weigerde de puntjes op de U. In Franse geschriften mogen diakritische tekens op hoofdletters namelijk achterwege blijven en we waren hier in Frankrijk, niet in Duitsland. Wij zagen ontsteld onze verkoop in duigen vallen bij deze achterlijk onbeschofte arrogantie. Man deed nog een verwoede verzoeningspoging, kreeg de puntjes voor elkaar, maar het mocht niet meer baten. Het voormalige echtpaar was woest en de afspraak werd een dag voor tekening geannuleerd.
De uit het niets verrezen echtgenote kreeg wantrouwen en eiste naast haar umlaut nu ook een complete vertaling van het verkoopdocument en het diagnostisch rapport. In allerijl zochten we een tweede notaris om het vertrouwen terug te winnen en vonden een aardige Française die goed Duits sprak. Dat ze van het 'laisser faire'-type was, was enigszins zenuwslopend en een marteling voor de 'gründliche' echtgenote, maar ze was kundig en beleefd. Nadat alle documenten woord voor woord minutieus waren uitgeplozen, een extra bouwkundig rapport was opgesteld, vele doodvermoeiende videogesprekken met Duitsland gevoerd en uiteindelijk zelfs een bezoek ter plaatse door de ex die geen ex was, kon het koopcontract een paar weken later alsnog getekend worden. De kurk ging van de fles. Wij waren gesloopt.
En zo eindigt een Frans avontuur. Het statige dorpshuis met al haar prachtige hoge ruimtes, robuuste natuurstenen muren en oude tegelvloeren, waar we met enorme toewijding de afgelopen twaalf jaar onze ziel en zaligheid in hebben gestopt, is verworden tot abstracte cijfers op de bankrekening.
Een impulsieve frisse-start-Duitser zet er nu met herboren schwung alle puntjes op de i.
  |
______________
Einde van deze emigratie-reeks