Wonen op vakantie is hartstikke leuk, maar wat had ik een zin in échte vakantie. Even een weekje weg, met elkaar zijn, leuke dingen doen, niks hoeven. We hadden het de kinderen al maanden geleden beloofd, maar het kwam er maar steeds niet van. Nu zou het dan eindelijk gebeuren, een weekje naar het rotsachtige kustgebied van de Côte Vermeille. Helaas werd storm en regen voorspeld.
Na een grondige analyse van de Météo France-app zagen we ten noorden van ons, in de 'Tarn,' de grootste zonkansen en we gooiden de plannen hals over kop om. Een oude watermolen vlak bij een pittoresk dorpje kon ons een week herbergen.
Dit pand, opgetrokken uit natuursteen met vakwerkverdieping, had zoveel kleurige vertrekken dat de kinderen per se ieder hun eigen slaapkamer wilden. Dochter wenste de rode, haar oudste broer de blauwe en de jongste de gele slaapkamer, daar was geen matpartij voor nodig. Maar bij het betreden van de eeuwenoude watermolen, die ons zuchtend en kreunend ontving, begon de oudste zoon toch een beetje terug te krabbelen. In de kolossale open haard van de roodbetegelde woonkamer konden wel dertig Pieten landen. Hij sliep misschien toch liever bij broer of zus.
Het arme kind hoefde die avond gelukkig niet lang te wanhopen, want nadat zus een dapper kwartiertje alleen in de rode kamer naar alle vreemde geluiden had liggen luisteren klopte ze gewillig bij de blauwe aan, en kroop in het bed aan de andere kant van het nachtkastje naast broer. Met een lampje aan vielen ze uiteindelijk in slaap. Man en ik dronken nog romantisch een Cointreautje bij de grote haard.
Toen ik even later zelf mijn diepste slaap binnenslenterde, voelde ik plots gekriebel op mijn wang. Goddank geen grote huisspin die zich van achter de ruwe plafondbalk boven mijn hoofd naar beneden had laten vallen, maar de kleine vingertjes van zoon. Hij hoorde gekraak en gefluister in zijn kamer en lag te rillen in zijn bed. Zus lag helemaal aan de andere kant van het nachtkastje, hij zou liever bij zijn jongere broertje in het tweepersoonsbed kruipen. Ik mompelde iets goedkeurends, en trachtte vooral in de sfeer van mijn diepe slaap te blijven. Het mocht niet baten.
Een enorm gevloek explodeerde uit de gele kamer. Zoon was wel erg dicht tegen zijn vredig slapende broertje aangekropen en dat werd slecht gewaardeerd. Er was klaarwakker geduld nodig om de boel te sussen en de jongens naast elkaar terug in slaap te praten. Na een uurtje plafondstaren lukte het mijzelf ook weer. Heel eventjes, want toen dochter hevig in paniek kwam aanstormen, zat ik rechtovereind in bed. Haar broer was verdwenen, stamelde ze.
Zachtjes legde ik haar de situatie uit en stilletjes droop ze af, maar na een paar minuten verscheen ze weer, bleek van angst. Het lege bed van broer was zomaar opeens uit zichzelf gaan piepen en knarsen. Hier was niet tegenaan te sussen. Wijselijk liet ik de jongste dit keer met rust. Ik besloot dochter terug in haar eigen grote bed te stoppen en heel zachtjes haar grote broer erbij te leggen. Normaal gesproken gaat dat prima. Ditmaal kreeg hij spontaan een astmatische hoestaanval.
De trap huilde onder mijn gewicht en rusteloze schimmen staarden me vol wantrouwen aan toen ik beneden in de medicijntas zijn inhalator ging zoeken. Mijn silhouet dat even later in de deuropening van de rode kamer verscheen deed de adem van de kinderen stokken, maar toen bleek dat het een pufje bij zich had, was er gelukkig snel weer lucht. De eerste vroege zonnestralen piepten inmiddels door het raam naar binnen.
Een paar uur later schrok ik wakker. Echtgenoot stond naast mijn bed, zich van geen kwaad bewust. Hij had een dienblad bij zich met een sapje, een eitje en een croissantje.
Als dat geen vakantie was!
