Van top tot teen onder het stof, stond ik tussen de andere ouders voor het schooltje op mijn kinderen te wachten. Ik was namelijk de hele dag op mijn knieën bezig geweest de keukenvloer kaal te schuren. Toen de schooldeuren open gingen kwam als eerste de juf naar buiten en gebaarde streng met haar wijsvinger dat ik binnen moest komen. Onzeker liep ik het bordestrappetje op. Ze wilde het even over mijn jongste hebben ...
Hij had haar die middag, uit onvrede over de les, in het Nederlands uitgefoeterd. Ze verstaat het toch niet, zo zal zijn scherpzinnige zevenjarige inzicht zijn geweest. En dat klopte natuurlijk ook. Maar zelfs zonder de exacte betekenis van de woorden, was zijn boodschap ondubbelzinnig binnen gekomen en de juf was niet erg geamuseerd. Plechtig beloofde ik haar mijn zoon manieren bij te brengen, al moest ik stiekem een beetje grinniken om de misstap van die kleine. Het is ook allemaal helemaal niet zo makkelijk voor de kinderen in dit vreemde land, op die vreemde school en in dat stoffige huis waar we nu weer druk met de keuken bezig waren.
De afgelopen maanden hadden we steen voor steen het 'aquariumgat,' dat in de halve meter dikke draagmuur tussen het beoogde keukenvertrek en kantoor zat, naar beneden toe verder opengegraven, zodat we in plaats van een aquarium, een dubbele deur konden plaatsen. De keuken die we besteld hadden zou namelijk de oorspronkelijke toegangsdeur versperren. Ook had echtgenoot, als één van zijn eerste acties in het huis, met een pikhouweel en een satanisch genoegen een enorm gat in een andere muur van de keuken geslagen om via de aangrenzende kamer meer licht binnen te krijgen. Mijn vader had vervolgens al het afschuwelijke textiel van de muren getrokken en ik het donkerbruine plafond kaalgebikt. De Slowaakse bouwers wisten er met een paar tonnen pleister een mooi geheel van te smeren.
Inmiddels is mijn kaalgeschuurde parketvloer vier keer in de olie gezet en staat de keuken voor de deur. Keurig op de beloofde datum, mét installatie-meneer, zónder afwasmachine. De installatie-meneer blijkt een hork die op zeer amateuristische wijze onze mooie massief houten keuken inbouwt en, tot ons afgrijzen, ook nog de grote schouw boven het fornuis op een dergelijke manier zelf in elkaar knutselt. De afwasmachine blijkt bij navraag niet in de prijs te zitten, we zouden slechts het voorpaneel besteld hebben. Na een hoop telefonisch heen en weer gemopper laten we het er maar bij zitten. Bij communicatieve misverstanden, sta je met je kwakkelfrans toch niet zo heel sterk. De beroerde afwerking kunnen we wel een beetje weglakken, de schouw zullen we vervangen door een moderne afzuigkap en de afwasmachine...?
Opeens komt daar ’s middags onze verkoopjuffrouw aanrijden in haar Renaultje Clio. Op hoge rode pumps stapt ze uit haar auto met een heel ondeugende blik in haar ogen. Ze heeft een verrassing bij zich. Uit haar achterbak steekt nog net een deel van een heuse afwasmachine. Een cadeautje van de zaak.
Terwijl echtgenoot en ik samen met de hooggehakte dame de afwasmachine uit haar achterbak proberen te hijsen, staat opeens mijn jongste voor ons neus, tien minuten voordat de schooldag erop zit. Heel tevreden vertelt hij dat hij is weggelopen. Hij vindt het zelf echt een briljante actie en hij snapt dan ook niet dat ik hem meteen bij de hand neem en terug naar school breng. Op school tref ik zijn juf in alle staten.
'Quelle histoire, cet enfant Hollandais!'
Zoon belooft wederom zijn geniale ingevingen voortaan niet meteen in actie om te zetten en samen met broer en zus haasten we ons opgewonden terug naar de nieuwe eetkeuken.
Tenslotte komt eerst het vreten, dan pas de moraal.
