Schoongewassen, haren keurig geborsteld en de nieuwe rugzakjes op de rug, stapten ze met gespannen gezichtjes de voordeur uit. Hand in hand liepen we via het nauwe dorpsstraatje, onder de vestingpoort door, de brede allee met knoestige platanen op. Even verderop was de passage die ons achter het stadhuis bij het speelplein van het kleine dorpsschooltje zou brengen.
Het was de eerste dag na de voorjaarsvakantie en voor mijn kinderen hun eerste échte schooldag op de Franse basisschool. Het schooltje was gevestigd in het stadhuis van het dorp, bestond uit twee klassen en had met mijn drie koters erbij nu precies dertig leerlingen in de leeftijd van twee tot elf jaar.
Bij het naderen van het schoolplein viel mijn oog op het informatiekastje dat aan de muur van het gebouw was bevestigd. In het kastje waren de kantinemenu's voor de hele week geafficheerd. Elke dag een driegangenmaaltijd met vandaag een ‘crudités’ vooraf, vervolgens een ‘filet mignon’ met ‘petits pois’ en een 'mousse au chocolat' toe. Dat is weer eens wat anders dan een broodje kaas. De eerste week zouden mijn kinderen desalniettemin deze luxe aan zich voorbij laten gaan en lekker thuis komen lunchen. Even een uurtje of twee Hollands ontladen halverwege de schooldag, leek mij voorlopig nog wel wenselijk. Bovendien waren ze ook wel erg blij dat ze niet meteen al die griezelig vreemde gerechten hoefden te verorberen.
Dochter liep kordaat op een paar meisjes af die ze de afgelopen weken in het dorp al had ontmoet. Zij had als enige, na al die weken vakantie, erg veel zin om eindelijk weer naar school te gaan. Haar oudste broertje volgde schuchter. Toen subiet alle kinderen stopten met spelen, om hen heen kwamen staan en in hun onbegrijpelijke taal tegen hen aan begonnen te tateren, zag ik de schouders bij beiden gespannen omhoog trekken. Hun kinderlijk spontane expressie verdween gekweld achter een waas van apathie. Bezorgd liet ik ze achter, want de kleuterjuf dirigeerde mij ondertussen met mijn kleinste naar binnen.
Bij gebrek aan voldoende begeleiding op het plein moest de jongste helft van de school zich binnen verzamelen en ondanks zijn Nederlandse start in groep drie dit jaar, was mijn (op een haar na) zevenjarige zoon bij de kleuters ingedeeld. Zijn verontwaardiging was enorm. Hij voelde zich al oneindig lang ver boven het kleutergebeuren verheven en bovendien werd hij zo gescheiden van zijn broer en zus. Gelukkig zou de juf snel tot inkeer komen, maar vandaag liep ik met een steen op de maag, alleen terug naar huis.
Om twaalf uur precies stond ik weer bij school. De kerkklokken luidden met veel chaotisch gebengel hun speciale middaguurdeuntje en toen de schooldeur openzwaaide kwam mijn kroost gedrieën vrolijk naar buiten huppelen. Woorden buitelden over elkaar heen op weg naar huis, toen ze allemaal hun volle hoofden met opgeslagen verhalen wilden legen. Steeds harder gingen ze praten om het hoogste woord te krijgen. Ze hadden het alledrie best naar hun zin gehad, fijn buiten gespeeld en nog niet met de collectieve lessen mee hoeven doen. Ze hadden simpele, individuele taakjes gekregen. Zo kon ik tenminste opmaken uit hun opgewonden woordenstroom. Ongemerkt had het eerste Frans zich al in hun brein genesteld en de komende maanden zou zich dat tot ontzagwekkende proporties uitbreiden.
Met niet al te veel tegenzin lieten mijn stoere globetrotters zich na hun stokbroodje kaas weer terug naar school brengen. Van de steen die op mijn maag lag was nog slechts een kiezeltje over. De juf stond mij voor de deur op te wachten. Een beetje wanhopig.
Mijn kinderen verstonden echt helemaal niets van wat ze zei …
