Ons impulsieve besluit om het vervallen, veel te grote pand in Zuid-Frankrijk te kopen en met ons hele hebben en houden, drie kinderen en drie katten van land te veranderen, viel op het hoogtepunt van de kredietcrisis, najaar 2008. Het duurde dan ook een aantal maanden voordat wij een bank bereid vonden ons een hypotheek te verstrekken en we het voorlopige koopcontract definitief konden maken.
In die maanden werd ons gezin ondergedompeld in een woeste zee van emoties en heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Wanhoop bij echtgenoot en mij dat er geen enkele bank zou zijn die aan ons avontuur wilde meewerken, maar ook zorgen of het voor ons al met al wel haalbaar zou zijn nu onze grootste opdrachtgever in Zuid-Frankrijk de crisis niet ging overleven. Hoop bij mijn dochter van tien dat dit hele achterlijke plan van haar ouders niet door zou gaan. Zij zat in groep zes, had een hele lieve juf, fantastische klasgenootjes en de liefste vriendin van de hele wereld. Bovendien woonden haar opa en oma twee huizen verder en was ze gewoon gelukkig waar ze was.
Haar broer die net acht was geworden kon de impact van wat er boven zijn hoofd hing iets minder goed bevatten, al drong het langzaam tot hem door dat hij afscheid zou moeten gaan nemen van zijn buurjongen waar hij elke dag uren mee speelde en dat maakte hem radeloos boos. Alleen mijn jongste zoon trad dit hele avontuur, met de naïviteit van een kind van zes, vol vertrouwen tegemoet. De achterblijvers zagen machteloos toe hoe wij alles in het werk stelden om deze emigratie voor elkaar te krijgen en vooral mijn ouders en schoonmoeder, de opa en oma’s, konden hun verdriet nauwelijks de baas.
Toen wij eindelijk groen licht kregen van de BNP Paribas waren echtgenoot en ik dan ook de enige die echt een gat in de lucht sprongen. Met zijn tweeën reden we fluitend 1.300 kilometer naar het zuiden om bij de notaris het definitieve koopcontract te tekenen, een eerste spannende nacht in ons nieuwe huis door te brengen en de volgende dag weer terug te keren met een achterbak vol rammelende flessen ‘Blanquette de Limoux,’ de mousserende wijn waar deze streek bekend om staat.
Omdat wij als rasechte Hollanders geen zin hadden om dubbele lasten te betalen, hadden we het waanzinnige plan gevat een maand later al te verhuizen. Al onze spullen moesten in die ene maand in een grote hoeveelheid dozen worden verpakt en ons huurhuis in oude staat teruggebracht. Dat was een krankzinnige klus. Ondertussen stuurden we een Franse loodgieter aan die een provisorische douche in de bijkeuken van ons nieuwe huis ging aanleggen, zodat we ons eenmaal verhuisd in ieder geval konden douchen.
Verhuiskaartjes moesten worden gemaakt, af- en aansluitingen geregeld, opzeggingen, uitschrijvingen en natuurlijk een gepast afscheid. De kinderen mochten trakteren in hun klas en ze kregen alle drie een boekwerk met lieve tekeningen en ontroerende afscheidsberichtjes van hun klasgenootjes. Dat was een emotionele dag. De ‘Blanquette’ werd uiteindelijk rijkelijk geschonken op de afscheidsborrel in ons inmiddels lege huis aan de geleende statafels van de buren.
Na een absurde maand reed eind maart 2009 de verhuiswagen met al onze spullen de Amstelveense laan uit. Hij zou er drie dagen over doen. De volgende dag reden wij achter hem aan in onze oude familiebak, de kleine Citroën bleef nog even in Nederland. Drie huilende kinderen, drie jankende katten en twee snikkende ouders met een knoop in hun maag van schuldgevoel zwaaiden een stoep vol huilende achterblijvers uit. Het Franse avontuur kon beginnen!
Rotouders.
