Aangewakkerd door de opwinding van het exotische, waarin alles nieuw was, mooier, romantischer, puurder en intenser dan we gewend waren, stroomde anderhalf jaar lang de energie onuitputtelijk door mijn lijf. Ik voelde me een bijzonder mens met een bijzonder leven en kon de hoogste bergen verzetten.
Met succes hadden we ons architectenbureau op de Franse rails gekregen en we deden de ene na de andere vergunningsaanvraag de deur uit. We ontwierpen een gîte in de historische pastorie van ons dorp en creëerden appartementen in een elfde eeuws gebouw waar ooit Napoléon III nog had overnacht.
Ondertussen renoveerden we ons huis. De tijd en moeite die dat kostte viel natuurlijk zwaar tegen, net als het budget. Al dagen deden we bibberend ons ontwerpwerk in het provisorische kantoor, omdat de originele hoge tuindeuren aldaar uit hun sponning op schragen in de tuin lagen en de wind dus ongehinderd naar binnen kon blazen. Ik was tussen de bedrijven door bezig de deuren te restaureren en in plaats van drie dagen was ik er een maand mee bezig. Om maar een voorbeeld te noemen.
Van de verwijderde Iepen-houten vloeren uit ons Napoléon-projekt lieten we imposant hoge schuifdeuren maken tussen de entreehal en het royale atelier waar we het architectenbureau uiteindelijk beoogden. In deze ruimte ontdekten we bovendien dat onder de bruine jaren-zeventig-tegels, Franse cementtegels met hexagonpatroon lagen. Toen moest natuurlijk al het keramische bruin verwijderd, voordat de muren gestuct en geschilderd konden worden. We waren tien keer langer met elke klus bezig dan voorzien.
Extra obstakels bij al ons ijverige werk en klus waren thuiszittende kinderen. Vanwege griepjes, verkoudheden, noodweer en vele lerarenstakingen was na de zomer het schoolritme nog niet erg op gang gekomen. Een nieuw schooljaar dat vooral voor dochter heel spannend was, omdat zij voor het eerst naar de middelbare school ging. Het collège, een soort middenschool, want in Frankrijk doen ze vóór je zestiende niet aan niveauverschillen. Ze pakte ’s morgensvroeg de schoolbus naar een dorp verderop en kwam pas ’s avonds weer thuis met diezelfde bus. Tenminste ... als alles meewerkte.
De broertjes gingen tussen de stakingen door naar het vertrouwde dorpsschooltje. Het basisschooltje waar ik zo enthousiast over was, omdat ze veel in de natuur deden, wandelend, fietsend, skiënd en kanoënd en omdat de klassen heel erg klein waren, veel verschillende leeftijden herbergden en er veel aandacht voor het individuele kind was. Ik ontdekte alleen ook dat er weliswaar veel aandacht was, maar weinig kennis over leerproblemen. Mijn oudste zoon is dyslectisch en zijn juf wist daar helemaal niks mee te beginnen. Elke dag moest hij een paar bladzijden uit een serieus boek lezen, eens per week een gedicht van het genre 'Baudelaire' uit zijn hoofd leren, en netjes tussen de lijntjes schrijven was voor zijn juf een zaak van groot belang. Zoon werd steeds ongelukkiger.
We maakten een afspraak bij een pedagogisch instituut gespecialiseerd in dit soort problemen. De dokter aldaar hoorde mijn broddelfrans tien minuten aan en concludeerde dat mijn zoon niks mankeerde. Ik was te veeleisend en we moesten hem rustig de tijd geven om zich de Franse taal eigen te maken. Ik vond het juiste vocabulaire niet om tegengas te geven.
Opeens was alle energie op. Ik voelde me eenzaam en gehandicapt tussen de ongrijpbare woorden. Het werk drukte zwaar en de kruipende voortgang in ons huis frustreerde. De romantiek van het Franse dorpsleven met zijn kneuterige schooltje was even helemaal zoek. Het schuldgevoel dat mij tijdens het afscheid van de vriendjes aan het begin van ons avontuur zo hevig had gekweld kwam weer in alle hevigheid boven borrelen. Ik had die arme kinderen hier tenslotte mee naartoe gesleept. De tweedejaarsdip was een feit.
Ik besloot mijn aandeel in de zaak wat af te bouwen, het huis even het huis te laten en mijzelf dan maar volledig in de dyslexie-problematiek te storten om zoon door deze moeilijke fase heen te helpen. De juf was blij met mijn inbreng en ik was blij met een Nederlandse leermethode voor beelddenkers die ik op het internet had ontdekt. Met een doffe klap was ik uit de exotische roze wolk terug op prozaïsche gronden gestort.
Het moest een keer gebeuren.
