Toen de vier centimeter lange schorpioen, die net tussen de stenen van de keukenmuur vandaan voor mijn voeten was gevallen, besefte dat zijn einde nabij was, kwam hij dreigend op me af hollen met zijn scharen en giftige staart klaar voor de aanval. Ik was reusachtig veel groter en gewapend met een rubberen hamer, maar mijn paniek was groot. Net op het moment dat ik mijn gereedschap lafhartig op het beest liet neerkomen, zijn ledenmaten in de lucht vlogen en ik krijsend achteruit sprong kwam mijn kroost binnen.
De kinderen hadden de schooldag erop zitten en mochten, anders dan hun klasgenootjes, af en toe alleen naar huis lopen. Vergeleken met de stadse drukte die we in Nederland gewend waren leken ons die driehonderd meter stille straatjes tussen huis en school nauwelijks een risico. Met grote ogen staarden ze me aan. Ik rechtte mijn rug, stak de kin vooruit, legde heel beheerst de rubberen hamer op de vensterbank en ging onbewogen de 'gouter’ klaarmaken, het Franse vieruurtje voor de naschoolse honger.
Na twee maanden les op het kleine dorpsschooltje stond de zomervakantie alweer bijna voor de deur. Mijn dochter en haar twee broertjes verstonden bijlange na nog niet alles, maar het Frans had inmiddels wel een aanzienlijke plek in hun jonge breinen ingenomen. Ondanks dat ze nog weinig échte lessen hadden gehad was de juf onder de indruk van wat ze al konden en ze gingen alledrie over naar de volgende groep. Nu alleen nog de 'Kermesse,' het Franse eindejaarsfeest, voordat we in vakantiesferen konden komen.
De leerlingen waren al weken bezig om het ‘spectacle’ voor te bereiden en ik had, bij wijze van integratie-strategie, mijzelf aangeboden als hulpmoeder. Zo woonde ik, met een waas voor mijn ogen en suizende oren, vele vergaderingen bij over dit traditionele feest. Een feest dat, zo begreep ik later, elk jaar exact hetzelfde wordt uitgevoerd, maar toch steeds weer vele vergaderuren eist en uiteindelijk meestal een zeer chaotische organisatie kent. Alles op het laatst en we zien wel waar het schip strandt. Ik werd, met mijn Hollandse stiptheid, bloed nerveus van deze Franse slag en holde op de bewuste dag van hot naar her om alles in goeie banen te leiden.
De ochtend begon al met tientallen kilo’s groente snijden en vele kippen in stukken trekken voor het eindejaarsmaal. De Marokkaanse oma van een van de scholiertjes zou een couscous bereiden voor de ruim honderd gasten. Vervolgens, na een snelle lunch met mijn ouders die speciaal voor de gelegenheid waren overgekomen, haastte ik mij naar het schooltje, waar ik samen met de leerlingen het fruit zou snijden voor het dessert. Vriendelijk knikkend en glimlachend beantwoorde ik ondertussen al het onbegrijpelijke kleuterfrans-gebrabbel. De rest van de middag moesten de spelletjes worden opgetuigd op een snikheet schoolplein en assisteerde ik bij het blikwerpen.
Het optreden van de kinderen, toneel en zang in het frans, was fenomenaal. Mijn dochter kon al een paar woorden meezingen en had zelfs een beetje tekst in het toneelstuk. Mijn oudste zoon mimede op zeer expressieve wijze alsof hij uit volle borst meezong en de jongste keek vooral heel vriendelijk het publiek in. Er werd afgesloten met een instrumentaal stuk dat buitengewoon knap door de muziekleraar was geregisseerd. Een aantal leerlingen, waaronder dochter hadden zelfs een paar noten op de schuiftrompet geleerd.
Nadat iedereen voor het 'apéro’ van ‘Blanquette de Limoux’ was voorzien konden alle gasten aan de meterslange tafel onder de ‘abris’ van het schoolplein aanschuiven. Mijn laatste taak van de dag was het helpen opdienen van de vier gangen.
Ik had me van mijn beste kant laten zien, de kinderen konden trots zijn. Geen hysterisch krijsende moeder vandaag, al scheelde het niet veel. Gelukkig was er wijn in overvloed. Om middernacht gingen wij als één van de eersten richting huis. De kinderen stonden op instorten en ikzelf voelde me alsof iemand lafhartig een rubberen hamer op mijn hoofd had laten neerkomen ...
Een platgeslagen schorpioen.
