Tien jaar lang hadden we in Amstelveen naast ze gewoond, ook hún huis voelde als thuis voor de kinderen. Opa en oma waren een vast onderdeel van het dagelijks leven geweest. De afgelopen maand waren ze er wederom. Hier in Frankrijk. Ze hebben ons geholpen met verhuizen, schoonmaken en klussen, ondanks hun ontzetting over onze woningkeuze. Ze hebben de kinderen op sleeptouw genomen, met hun de omgeving verkend en de regen getrotseerd. Samen hebben we de diverse horeca in de buurt ontdekt en ons de bubbeltjeswijn van deze streek eigen gemaakt.
Nu was het moment gekomen om ook van hen afscheid te nemen. Vooral mijn vader, opa in hart en nieren, kon het maar moeilijk verwerken. Hij hield een aangrijpende afscheidsspeech, we waren er allemaal van ontdaan. Verdriet, gemis en schuld, zo voelde de keerzijde van ons opwindende avontuur.
Gelukkig konden we niet al te lang in deze wroeging blijven hangen, want de volgende bezoekers waren reeds in aantocht en zij zouden bij ons in huis verblijven. Een leefbare logeerplek was echter nog ver te zoeken.
Optimistisch gingen we met behangstomers en potten verf de beoogde 'chambre d’amis' te lijf, maar van het een kwam het ander. Om de oorspronkelijke houten plafondbalken in deze kamer weer tevoorschijn te toveren moesten we ze van hun stuclaag ontdoen, schaven, gladschuren, het beschadigde plafond herstellen en de houtworm uitroeien. Dat was alles bij elkaar nog best een flinke klus. We besloten onze eigen slaapkamer aan de gasten te laten en verhuisden zelf naar een van de groezelige vertrekken.
Twee dagen na het verdrietige afscheid van mijn ouders landde dochters hartsvriendin en haar moeder, míjn vriendin, op het vliegveld bij ons in de buurt. Dochter stond te huppelen van ongeduld. Onze voormalige buren zouden de aftrap geven voor het lang begeerde stralende Zuid-Franse weer en een halfjaar vol logés.
Op ons enthousiasme en behoefte aan helpende handen kwamen namelijk vele betrokkenen af. Klushulp en vakantiegangers, vrienden en familie, langswippers en langblijvers gingen elkaar week na week aflossen. Hartverwarmend en roerig. Vooral de eerste dappere gasten zouden belangeloos hun ongedierte-fobieën en sanitaire wensen opzij zetten en daarnaast een, bij vlagen hysterische, nog niet geheel aan deze situatie aangepaste gastvrouw weten te weerstaan.
Mijn hooggevoelige zenuwtjes kregen een spoedcursus 'laissez faire' en ochtendhumeur-ontkenning, maar zouden na deze gezelligste zomer ooit, toch een beetje van de leg zijn.
Met onze vriendinnen hielden we een eerste zonnige vakantiedag bij het pittoreske natuurmeertje tussen het ontluikende lentegroen aan de voet van een Katharen-kasteel, vanwaar je luierend op je handdoekje de nog besneeuwde toppen van de Pyreneeën kon bewonderen. De volgende dag stortte buurvrouw zich met hamer en beitel op de roze tegeltjes aan de muren van wat ooit de badkamer moet zijn geweest.
Ondertussen druppelden er gelukkig ook al wat Franse ontwerpopdrachten binnen bij ons architectenbureau, want een beetje extra budget konden we wel gebruiken in deze puinhoop, al werd het leven er niet eenvoudiger door. We waren bezig ons bedrijf in de Franse Kamer van Koophandel ingeschreven te krijgen en dat had opeens haast, want gedurende deze nationaliteitwissel bleken we in een ziektekostenverzekering-vacuüm te zitten.
Helmpjes op en nog even geen duimen verbrijzelen dus, bij het schoonbikken van de plafondbalken.
Onze buren werden afgelost door mijn schoonmoeder en na haar nam onze studievriend en Hollandse aannemer uit het Westland het stokje over. Met hem maakten we het sloopwerk in de badkamer professioneel af. Afscheidsverdriet en weerziensvreugde wisselden elkaar deze maand in rap tempo af. Het zou een patroon worden de rest van de zomer.
Net als spierpijn en doorgedraaide zenuwtjes.
