Franse agenten hebben de naam autoritair te zijn en onbuigbaar altijd gelijk te hebben. Of dat klopt of niet, echtgenoot trof er twee. Uitgestreken koppen, stug en humorloos. De beide gendarmes voelden zich mijlenver boven hem verheven en waren voor geen enkele rede vatbaar. Al helemaal niet toen bleek dat het verweer in stuntelig Frans van zo’n stomme buitenlander kwam. Hij kreeg een forse boete.
Man was anderhalve meter een straatje ingereden om voor de 'boulangerie' te kunnen parkeren en een stokbroodje te kopen, geheel volgens de regels. Toen hij met een warm geurende baguette op de bijrijdersstoel de anderhalve meter weer terug wilde rijden, werd hij staande gehouden: éénrichtingsverkeer. Het bordje dat hem daarop had moeten attenderen stond geheel uit het zicht een metertje verder het straatje in, maar dat bleek geen reden voor coulance.
Echtgenoots anti-autoritaire polderinborst was aangetast, evenals zijn portemonnaie en hij besloot het er niet bij te laten zitten. Met een uitmuntend geformuleerde Franse brief tekende hij bezwaar aan tegen de gang van zake. Het resulteerde, vijf maanden later, in een uitnodiging van het 'Tribunal Judiciaire de Carcassonne' om zijn kant van het verhaal nog eens te komen uitleggen.
De rechtszaal bleek behoorlijk vol te zitten. Allemaal verontwaardigde mensen die om beurten, voor een panel van vier rechtsgeleerden, hun kant van het verhaal nog eens mochten komen uitleggen. Naast verkeersovertredingen was het vooral de meedogenloze aanpak van bijtende honden die de gemoederen, in rap zuidelijk Frans, bezig hield. Echtgenoot hoorde het allemaal aan en begon steeds meer last van koudwatervrees te krijgen.
Toen hij eenmaal aan de beurt was ploeterde hij zich hakkelend en stotterend een weg door zijn verweer. Het panel kreeg een beetje medelijden met hem en besloot barmhartig zijn boete met de helft te verlagen. Om de hoorzitting voor iedereen een feestelijk tintje mee te geven, kreeg de complete zaal nog eens 20 procent extra korting bij direct betalen. Man kon met opgeheven hoofd thuiskomen.
Het was waarschijnlijk diezelfde heroïsche geestesgesteldheid die hem overmoedig deed voorstellen het nieuwe jaar met een duik in zee in te luiden. Terwijl kloekmoedig Nederland zich met oranje Unox-mutsen in de ijskoude Noordzee waagde, gingen wij ons onbevreesd in de iets warmere 'Mediterrannée' werpen. De kinderen vonden het een belachelijk idee en weigerden bij voorbaat pertinent.
Zodra we bij het strand aankwamen, begon echtgenoot al wat terug te krabbelen, hoewel hij nog dapper zei, toen hij tot zijn enkels in de zee stond, dat de kou reuze mee viel. We hadden een stralende zon aan een azuurblauwe hemel en lente-achtige temperaturen. De Unox-duiker zou er zijn neus minachtend voor ophalen, maar bij echtgenoot kwam de koudwatervrees weer ongenadig bovenborrelen. Hij moest eerst wat eten, want met een lege maag ging het niet. Met een volle maag kan je kramp krijgen, ook niet verstandig en na een uurtje digereren hoefde het eigenlijk überhaupt niet meer zo nodig. Bezwaar maken kan hij als de beste, dus verder dan tot zijn knieën kwam hij niet.
Ik moest deze keer de eer van de familie redden samen met dochter die na de eerste weigering toch solidair meedook. Man kon vanzelfsprekend rekenen op een flinke Mediterrane spatterhoos en moest maken dat hij wegkwam. Je zou bijna medelijden met hem hebben gekregen, maar barmhartigheid was dit maal niet aan de orde.
Het zou een spetterend begin worden van het nieuwe jaar.
