De geitenwollen sokken, sjaals en ijstruien zijn uit de verhuisdozen opgesnord. Het is drie graden buiten, onze meteorologische Zuid-Frankrijk-illusie naar de knoppen en we hebben het koud. De loodgieter komt binnenkort om onze nieuwe hoogrendementsketel op het oude gietijzeren verwarmingssysteem aan te sluiten, dat zal wellicht een beetje helpen. Op dit moment is onze enige warmtebron de open haard in de entreehal.
De kinderen gaan deze dagen met nog net iets meer plezier naar school, lekker behaaglijk. Ondanks de impulsieve escapades van de jongste, doen ze het alledrie hartstikke goed. Dochter doet de juf zelfs regelmatig versteld staan met dictee notabene. Maar wat een huiswerk! Schoonschrift met krullen en zwieren oefenen, heel veel boeken lezen, gedichten uit het hoofd leren, planeten, oceanen, noem maar op. Ik ben er samen met hen hele middagen mee bezig. Ooit was ik in de veronderstelling dat ik een aardig woordje Frans sprak, maar deze basisschoolstof haalt me bruusk uit die waan. Weer een illusie aan gort.
Behalve het huiswerkexces en de deuk in mijn Franse zelfvertrouwen ben ik toch erg enthousiast over dit kleine dorpsschooltje. Met de verhalen in mijn achterhoofd van de strenge, autoritaire, prestatiegerichte staatsscholen was ik een beetje bezorgd, maar het valt me erg mee. Omdat de school zo klein is, is er erg veel aandacht voor het individuele kind en omdat jongere en oudere kinderen bij elkaar in de klas zitten leren ze ook om voor elkaar te zorgen. Bovendien doen ze naast de gebruikelijke vakken heel erg veel buitenschoolse activiteiten. Zo zwommen ze in juni elke middag in het plaatselijke bronwaterbad, kajakken ze op de rivier, gaan ze mountainbiken in de heuvels, bezoeken hoeden-, dinosaurussen- trompettenmusea, langlaufen ze ’s winters in de Pyreneeën en wandelen ze regelmatig grote tochten door de heuvels in de omgeving.
Vandaag ben ik mee als begeleider op zo’n tocht. Vanaf negen uur vanochtend bewandel ik met de oudste kinderen van de school prachtige bospaden en open velden met schitterende uitzichten. Na drie uur gestaag klimmen bereiken we het hoger gelegen gehucht, waar we de kleinsten ontmoeten, die per bus zijn gebracht. Gelukkig heeft de zon de temperatuur vandaag flink op doen lopen en is het aangenaam vertoeven tussen de schapen op het weiland, waar we de lunch gebruiken. Nadat we een beetje zijn uitgebuikt en de klimbenen het weer aankunnen, dalen we met zijn allen een stukje af naar het domein van een Ierse gezin dat daar een spiritueel stilte-gebied heeft gecreëerd. Men kan er elke dag van de week troost vinden, rust zoeken en tot diepe inzichten komen.
Nu wij er zijn is het er even iets minder stil, maar daar weten ze wel wat op. Al kwakend en kwebbelend worden we in een’ elfenkring’ gezet en zodra de heer des huizes begint te spreken wordt het doodstil. Met kleine priemende ogen, een hees krakende stem, half in het Frans, half in het Iers, en gedeeltelijk door de juf vertaald, verteld hij over grafheuvels, dolmen, elfen en geesten. Magisch. Na afloop is er warme chocolademelk met marshmallows en mogen we weer even kwetteren. De kleintjes worden opgehaald met de schoolbus en terwijl ik terugloop met de rest van de leerlingen kondigt de spierpijn in mijn kuiten zich al aan.
Thuis wacht ons nog een magische verrassing. De loodgieter is de hele dag bezig geweest en heeft onze binnentemperatuur reeds naar twintig graden getoverd. De kindjes kruipen heerlijk tegen de radiatoren aan en ik stort me gerieflijk op de bank met de benen omhoog en mijn hoofd vol mythische elfen. De kracht van positieve illusie.
Hemels.
