Nadat ik een flinke dot toiletpapier met kattenkots door de wc heb gespoeld, loopt opeens het inspectieputje in de tuin over. Een onaangenaam aroma verspreidt zich. Echtgenoot en ik, ras-doe-het-zelfers, onderzoeken de oude verroeste rioolbuis en verwijderen 'en passant' het overbodige deel dat naar het voormalige en inmiddels gesloopte toiletgebouw loopt. Dat hadden we misschien niet moeten doen. De geblokkeerde inhoud van de verstopte afvoer vind opeens zijn weg de verkeerde kant op richting net verwijderde pijp en een bruinige brij loopt de tuin in.
'Merde.'
De loodgieter is gelukkig snel ter plaatse en ontstopt provisorisch, zodat er weer behoeftes gedaan kunnen worden, maar er zal een duurzamere oplossing moeten komen. Een dag lang vernielen we onze ruggen om de gehele verrotte afvoer bloot te leggen, de harde aarde er omheen weg te hakken en oude boomwortels te verwijderen. Onze tuin is inmiddels een ravage, maar ons geploeter wordt de volgende dag beloond met een prachtig nieuwe gladde, pvc-grijze rioolbuis. Geluk zit in een wonderlijk hoekje tegenwoordig.
Nu het riool is vernieuwd staat ons bijna niets meer in de weg om het terras te leggen. Alleen nog een paar kuub aarde verplaatsen en, oh ja, een loodzware metalen olietank, nog halfvol met stookolie verwijderen. Daar heb ik wel enige kopzorgen over. Een Vlaming uit de buurt heeft interesse getoond in zowel de brandstof als de tank en ziet het probleem niet zo. We hevelen eerst alle olie in zijn jerrycans en vervolgens verplaatsen we het enorme metalen reservoir gewoon op rollekes, aldus de Belg.
Deze altijd vriendelijke wat lijvige man met nog slechts een enkele tand in zijn mond bewoont samen met zijn vrouw een oude wachttoren uit de elfde eeuw, hogerop in de heuvels. Hij heeft daar geen water, geen elektra, niks. Regelmatig brengt hij ons verse kervel, komkommers en tomaten uit eigen oogst, als hij met zijn trekker en aanhanger honderden liters bronwater komt tappen bij de fontein voor ons huis. Onze olie wil hij gaan gebruiken om zijn tractor op te laten draaien en de tank denkt hij 'proper' genoeg te kunnen krijgen om er water in op te slaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Echtgenoot heeft inmiddels met een handig pompsysteem op de boormachine, meer dan duizend liter in de Vlaamse jerrycans geheveld en vanavond kan ik voor het eerst in mijn leven onvervalst melden dat alles op rolletjes loopt. We hijsen de tank op de eerste stalen buis en rollen hem vervolgens op de tweede en derde. Als de vierde rol aan de beurt is komt de eerste er vanachter weer onder vandaan en kan vooraan opnieuw gebruikt worden, etcetera, etcetera. Die Vlamingen zijn zo gek nog niet.
Het reservoir rolt stukje bij beetje de tuin uit en met behulp van een hydraulische krik, een beetje spierkracht en meer rollekes schuiven we het gevaarte de aanhangwagen in. Onze held kan zijn nieuwe aanwinst met de volgetankte tractor naar zijn toren trekken, maar eerst krijgt hij een welverdiend Hollands biertje, al heeft hij waarschijnlijk liever een Duveltje.
De kale prutvlakte die onze tuin nu is, schreeuwt de volgende dag om terrastegels en die worden toevallig nét voor de deur gedumpt. Gister nog hebben we met het schaamrood op de wangen onze aanhangwagen daar verwijderd, omdat de burgemeester ons berispte dat het ding al dagen zijn historische plein ontsiert. Nu ligt er veertig vierkante meter zware betontegels en twee kuub zand het idyllische plaatje te verpesten.
Doodsbang voor nog een standje van de burgemeester pakken we in allerijl de kruiwagens op. Geen loodgieter of Vlaming gaat ons hier nu uit redden. De hele handel moet zo snel mogelijk naar de tuin verplaatst.
Anders hebben we écht stront aan de knikker.
